Omdat ik mijn rugzak op had, hoefde ik dit keer niet in de rolstoelbus te springen, maar werd ik via de zijdeur naar binnen gebracht. Eenmaal in Emmerich aangekomen, gingen we eerst naar vrouwtjes favoriete drogist, waar we onaangenaam verrast werden. Al zolang ik bij vrouwtje woon, mogen wij samen deze winkel bezoeken.Weliswaar pas nadat vrouwtje een brief had laten zien van de Duitse voedsel en warenautoriteit, waarin stond dat hulphonden zonder problemen toegelaten mochten worden en de bedrijfsleider e.d dus. niet bang hoefde te zijn voor boetes enzo. Dat ging dus al minstens 4 jaar goed, behalve dan gisteren, toen moesten we plotseling de winkel verlaten.
Zulke dingen vindt vrouwtje onbegrijpelijk en ze heeft het dan ook flink voor mij opgenomen en alles nog eens rustig uitgelegd. Bijna sprong ze uit haar vel..................maar vrouwtje hielt zich in. Uiteindelijk mochten we toch verder boodschappen doen, maar alleen als ze volgende keer nogmaals deze brief kon overleggen.
Er moest even ontstresst worden, dus at vrouwtje een salade op een terrasje aan de Rijn en ik kreeg lekker fris water. Naast ons zaten twee mannen uit een Aziatisch land. En alhoewel vrouwtje niet verstond wat ze zeiden, had ze al snel door, dat ik het thema van hun gesprek was.
Vrouwtje heeft weer wat aan de bekendheid van hulphonden gedaan, want in haar beste Engels vertelde ze wat een hulphond inhield en wat ik voor haar betekende en................hoe lief ik was. Ik moet zeggen, dat vergeet ze er nooit bij te vertellen, want ehh.....wat waar is, is waar toch?;-)
Vrouwtje vroeg ook nog iemand ons op de foto te zetten. En ik moet zeggen we staan er weer mooi op. Kijk zelf maar.
Vrouwtje is echt trots op me, want ik heb met een kwispelend staartje haar spullen gedragen. Ik zei het toch............"ik ben een doorzetter". Volgende keer weer, want die rugzak, dat valt best mee.
