Ik besloot, samen met Zoogle naar Roermond te fietsen. De training zou om twee uur beginnen en van Posterholt naar Roermond is maar 12 km. 12 km, dat klopt helemaal, als je tenminste niet verdwaalt en de mensen aan wie je de weg vraagt duidelijk uitleggen hoe je moet rijden. Tot de gemeentegrens was er niets aan de hand, maar daarna liep het danig uit de hand. Heb alles gezien en toch ook weer niet. Uiteindelijk na minstens 4 km omrijden kwam ik aan bij de Intratuin.
Mijn telefoon was intussen ook leeg. Hij had te veel stroom gebruikt! Ik had hem nl. gebruikt als tom-tom, maar op de een of andere manier was hij bevangen door de hitte, want veel had ik er niet aan gehad.
Bij de info-balie van de Intratuin waren ze zo aardig, Marianne even te bellen, zodat ze me daar kon komen ophalen. Niet lang daarna begon de training. Wat moeten die pups nog veel leren en we kunnen ze toch ook al veel!
Karin kende Zoogle nog van zijn aftraining bij HN, nu zo'n vijf jaar geleden. Ook toen, stond Zoogle al bekend,als de hond met springveren in z'n poten. Om te zorgen dat Zoogle niet uit z'n kennel sprong, moesten ze het bovendeurtje van de tweedelige deur gesloten houden.Gelukkig kon hij nog wel via de benedendeur de wereld inkijken.
Rond 16.00 uur was het weer tijd huiswaarts te gaan. Ik besloot om ook terug te fietsen, want de terugweg moet toch niet zo moelijk zijn. Marianne nam op nijn verzoek Zoogle mee in de auto. Twee keer een afstand van gemiddeld 12 km. lopen is ook voor Zoogle wat veel.
Het eerste deel van de terugreis verliep voorspoedig, maar ook nu verdwaalde ik. Zou het dan toch waar zijn dat vrouwen een minder goed richtingsgevoel hebben dan mannen. Het leek er wel op.
Bijna aangekomen in Posterholt, zag ik voor mij in de verte een handbikester rijden. Dichterbij gekomen, viel mijn mond open van verbazing, want wie reed daar: Ria, haar had ik ontmoet tijdens de TR4D. In Delden, daar had ik haar m'n emailadres gegeven, voor het doorsturen van wat foto's die ze van Zoogle had gemaakt. Ze nodigde me uit om de volgende dag bij haar thee te drinken en bij te kletsen.
Eindelijk na weer een paar kilometer extra gereden te hebben kwam ik toch wel oververmoeid aan bij Oppe winckel. Ik zag een beetje wit, zei Marianne. Om te zorgen dat ik zo snel mogelijk weer op krachten kwam kreeg ik een kop boullion en een uitsmijter. Ik was zo moe dat ik bijna niet kon eten.
Maar na enige tijd kreeg ik toch weer wat kleur op m'n wangen.
De douche in mijn huisje was van alle gemakken voorzien, maar omdat ik had aangegeven, dat ik me toch niet op m'n gemak voelde bij het gebruik van zuignapbeugels. hadden Marianne en Paul besloten twee vaste beugels aan de muur te bevestigen, Ook kluste Paul nog even aan de openslaande deuren van het appartement. Op mijn aanwijzingen werden er twee oogjes een touw en een gewichtje aan bevestigd, zodat ik makkelijker de deur kon sluiten, Alle voorstellen werden meteen omgezet. Wat heb ik dat gewaardeerd!!! DANK JE WEL!!!
 |
| De 2 bovenstaande foto's zijn niet gemaakt in het appartement maar bij mij thuis Zo wordt het systeem duidelijker.
WORDT VERVOLGD
|
ik wist het wel. voor een verzorgde vakantie moetje bij de fam. Hassing zijn :-)
BeantwoordenVerwijderen